آرزویی برای نرسیدن

مثل روزنامه‌ها، اول همه را سر كار مي‌گذارند
بعد آگهي استخدام مي‌زنند
بچه‌هاي وظيفه، يا شاعر شده‌اند يا خواننده!
خدا را شكر در خانه ما، كسي بيكار نيست
يكي فرم پر مي‌كند، يكي احكام مي‌خواند
يكي به سرعت پير مي‌شود
و آن يكي مدام نق مي‌زند:
مرده‌شور ريختت را ببرد
چرا از خرمشهر، سالم برگشتي؟

به بهانه استخدام وزارت بهداشت که نیامد و ما پیر شدیم

پزشکان اصطلاحاتی دارند
که ما نمی فهمیم
ما دردهای داریم که آنها نمی فهمند
نفهمی بد دردی است
خوش به حال دامپزشکان!

به بهانه ما کارشناسان بهداشت عمومی که هم باید بفهمیم و هم بفهمانیم

اين روزها

در حياط هاي قديمي

جاي درخت هاي قديمي

دكل هاي ايرانسل كاشته ايم

جاي كلاغ هاي قديمي

گوشي هاي موبايل آويخته ايم

شايعات به طور مستند پخش مي شود

و مادربزرگ ها

در بشقاب هاي عرب ست مي زايند!

انحصار وراثت

عرفان پدر شد به خانه اش رفت

ايثار هم به خانه اش رفت تا پدر شود

- پدرمان در آمد-

حالا نشسته ايم و منتظريم

تا نوه هاي عزيز

با كالسكه بيايند

و من و مليحه را

به سالمندان برسانند!

فوبيا

در خانه از لولو مرا ترساندند

در كوچه از جهود

در مدرسه از آقا ناظم ترسيدم

در اداره از پاكسازي

حالا هم كه بازنشسته شده ام

از فشار قبر مي ترسم

شادم تصور می کنی وقتی ندانی

لبخند های شادی و غم فرق دارند

سالها پیش از این به من گفتی
که "مرا هیچ دوست میداری؟"
گونه ام گرم شد ز سرخی شرم
شاد و سرمست گفتمت "آری"!

باز دیروز جهد میکردی
که از عهد قدیم یاد آرم
سرد و بی اعتنا تو را گفتم
که "دگر دوستت نمیدارم"

ذره های تنم فغان کردند
که "خدا را! دروغ میگوید
جز تو نامی ز کس نمی آرد
جز تو کامی ز کس نمی جوید"

در نگاهم شکفته بود این راز
که "دلم کی ز مهر خالی بود؟"
لیک تا پوشم از تو، دیده ی من
بر گل رنگ رنگ قالی بود

دوستت دارم و نمی گویم
تا غرورم کشد به بیماری
زآنکه میدانم این حقیقت را
که دگر دوستم نمیداری

از کتاب "شاید که مسیحاست..."
سیمین بهبهانی

لیلا دوباره قسمت ابن السلام شد

... عشق بزرگم آه چه آسان حرام شد

می شد بدانم این که خط سرنوشت من

از دفتر کدام شب بسته وام شد؟

...

سلام. بعد از مدت ها برگشتم از وطنم اومدم تا باز ...

به هر حال قبل از هر کار یه غزل از حافظ

نماز شام غریبان چو گریه آغازم

 به مویه‌های غریبانه قصه پردازم

به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار

 که از جهان ره و رسم سفر براندازم

من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب

 مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم

خدای را مددی ای رفیق ره تا من

 به کوی میکده دیگر علم برافرازم

خرد ز پیری من کی حساب برگیرد

 که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم

بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس

 عزیز من که بجز باد نیست دمسازم

هوای منزل یار آب زندگانی ماست

 صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم

سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی

 شکایت از که کنم خانگیست غمازم

ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می‌گفت

 غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم